Βιβλίο και ο συγγραφέας του...............................................................................
Δεν υπάρχει Κεφαλλονίτικο σπίτι που δεν έχει το βιβλίο της.
Εκπληκτικές φωτογραφίες από το νησί μας πριν τους σεισμούς.
Η Διονυσία Πουλάκη - Κατεβάτη γεννήθηκε στην Αγία Ευφημία Κεφαλλονιάς, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Είναι καθηγήτρια Οικιακής Οικονομίας και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη.
Ανέπτυξε έντονη κοινωνική δραστηριότητα αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση του Ορφανοτροφείου και του Βρεφοκομείου στο Αργοστόλι, τα κρίσιμα χρόνια της μετασεισμικής περιόδου.
Το 1968 παντρεύτηκε και από τότε ζει μεταξύ Κεφαλονιάς και Αθήνας.
Από το 1990 ασχολείται με τη δημοσιογραφία και είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Ένωσις Δημοσιογράφων & Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος" και της "Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων", ενώ συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο Fizet Membership Directory. Έχει αναπτύξει έντονη πολιτιστική δράση στον τόπο της και είναι επίσης μέλος των διοικητικών συμβουλίων των Πολιτιστικών Συλλόγων "Κεφαλληνιακή Αδελφότητα Αθηνών" και "Ένωση Απανταχού Πυλαρέων".
Δεν νομίζουμε να υπάρχει Κεφαλλονίτικο σπίτι που δεν έχει το βιβλίο της. Εκπληκτικές φωτογραφίες από το νησί μας πριν τους σεισμούς.
Κυκλοφορεί όμως και ένα δεύτερο βιβλίο της, εξίσου συναρπαστικό , εξίσου Κεφαλλονίτικο. "Πένα Κεφαλλονίτικη, Λόγος περιπλανώμενος" , το βιβλίο περιέχει εξαιρετικά κείμενα και ιστορίες που αναδείχνουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό του νησιού μας και τον ανθρώπων του. √ Τα βιβλία της συγγραφέως μπορείτε να τα ζητήσετε από την ίδια στο τηλέφωνο :
Την γλυκιά και ευγενέστατη κυρία Διονυσία Πουλάκη-Κατεβάτη, συναντήσαμε πριν μερικές μέρες στο Αργοστόλι. Η συζήτησή μας μαζί της άνοιξε το κουτί της Πανδώρας των αναμνήσεων του μετασεισμικού Αργοστολίου.
Μιλήσαμε κυρίως για την θητεία της ως προέδρου του Ορφανοτροφείου Αργοστολίου, την δεκαετία του '60.
Τότε η κυρία Κατεβάτη ήταν μια νέα , δυναμική γυναίκα που τάραξε την τοπική κοινωνία με τις καινοτομίες που εφάρμοσε στην διοίκηση του Ορφανοτροφείου. Κατάφερε να σπάσει τα στεγανά που ήθελαν τα παιδιά του ορφανοτροφείου να πηγαίνουν σε ειδικό σχολείο μόνο για αυτα, να είναι δακτυλοδεικτούμενα και απομωνομένα από την τοπική κοινωνία. Τα παιδιά πήγαν στο σχολείο της γειτονιάς τους, μαζί με τα άλλα παιδιά, εντάχτηκαν -όσο μπορούσαν και όσο επέτρεπαν τότε οι κοινωνικές συνθήκες- στην τοπική κοινωνία.
Τα παιδιά του Ορφανοτροφείου επίσης, στον Κυριακάτικο Εκκλησιασμό (ω Παναγία μου τι μαρτύριο ήταν αυτό!! Ούτε μια Κυριακή να μην ησυχάζεις), πήγαιναν σε ένα ξεχωριστό σημείο στην εκκλησία, στον Αρχάγγελο που ήταν η ενορία τους. Δακτυλοδεικτούμενα , ακόμα και στον οίκο του Θεού. Η κυρία Κατεβάτη το κατέρριψε και αυτό.
Αλλά πραγματικά εκεί που το Αργοστόλι έγινε άνω κάτω ήταν ο περίφημος χορός των κυριών του Ορφανοτροφείου! Το πρώτο κοσμικό γεγονός της μετασεισμικής Κεφαλονιάς. Τόπια ολόκληρα από οργαντίνες, τούλια και μετάξια, κόφτηκαν και ράφτηκαν για να γίνουν τουαλέτες για τις Αργοστολιώτισσες δεσποινίδες και κυρίες της αστικής τάξης της εποχής..
Μέσα στην κουβέντα ανακαλύψαμε ότι γνωριζόμασταν από εκεί τα χρόνια.
Αμυδρές εικόνες από την παιδική ηλικία, όταν τις Κυριακές έρχονταν στο σπίτι του παππού μου, του παπα- Βαγγέλη, κορίτσια από το Ορφανοτροφείο, για να φάνε μαζί μας.
Η κυρία Κατεβάτη προκειμένου να εντάξει τα παιδιά στην τοπική κοινωνία, είχε βρει οικογένειες που τις Κυριακές φιλοξενούσαν τα κορίτσια. Ο παπά Χιόνης, και ως πνευματικός του Ορφανοτροφείου, ήταν από τους πρώτους που φιλοξένησαν κορίτσια του Ορφανοτροφείου στο σπίτι μας. Και αυτό γινόταν για χρόνια.
Η κυρία Κατεβάτη μας, στην διάρκεια της κουβέντα μας, κράταγε και μια έκπληξη.
Διόρθωσε το ρεπορτάζ μας για τον γάμο στον Ορφανοτροφείο με μια φωτογραφία που μας έδειξε από έναν άλλο γάμο. Το 1962 ένα από τα κορίτσια της παντρεύτηκε, ο γάμος έγινε μέσα στο Ίδρυμα και βέβαια από τον παπά Χιόνη! Έτσι για να αποκαταστήσουμε την ιστορία των γάμων του Ορφανοτροφείου, ο γάμος της Μαρίνας και του Σίλβιο είναι ο δεύτερος γάμος του Ορφανοτροφείου.
Η συζήτησή μας με την κυρία Κατεβάτη, η ηρεμία της, ο γλυκός της λόγος, οι αναμνήσεις που μποιραστήκαμε , ήταν μια βουτιά στα χρόνια της παιδικής ηλικίας, την εποχή της τραυματισμένης μετασεισμικής Κεφαλονιάς και της ιστορίας εξέλιξης της τοπικής μας κοινωνίας…
Η κουβέντα θα συνεχιστεί …
